Naast de ruimtelijke context, is de inhoudelijke context van de Engelse Landschapstuin richting- gevend in deze visie. Het romantische concept van een eiland (afzondering, exotisme, ruwheid, Robinson Crusoë,…) leidt ons tot het creëren van een gesloten moerastuin, waar je ‘binnen’ moet stappen. Eens op het eiland wordt de dichte, volle begroeiing afgewisseld met buitenkamers en open plekken, mysterieuze ruimtes waar je even weg bent van de open structuur en zichtassen van de Plantentuin.

Het resultaat is een geclusterde, samenhangen- de eilandengroep (archipel) met een diversiteit aan poelen en kreken geworden. Door te variëren in het bodempeil van de verschillende waterpar- tijen, ontstaat een diversiteit aan biotopen, passend bij de hydrologische condities. Een habitat voor een ruime collectie water- en oeverplanten.

De wandeling wordt opgevat als een sculpturaal pad, zowel in materialiteit als in vorm. De link met de romantische tijdsgeest en de ambitie van de Plantentuin om een bijzondere ruimte te maken, motiveerde ons om een herinterpretatie te doen van het klassieke vlonderpad.